Kafes

Dilara K. Tüfekçioğlu

14 - 21 Mart 2015

Kafes sahnesinde Yıldız Ayyıldız. Afife Jale'de oyundan bir an.

Geldiler. 

Karanlıkta değil, güpegündüz çıkıp geldiler. 

Çok değildiler. En fazla elli kişi. 

O kadar az kişi, nasıl oldu da yüzlerce insanın yaşadığı köyümü ele geçirdi, bizi esir aldı? 

Olur mu, demeyin. Oldu. 

Hepsi silahlı, kara giysili, yüzleri kapalı, vahşi elli adam. Masallarımızda anlatılan 40 Haramiler gibiydiler.  

Biz ne yapabilirdik? 

Babam, amcam, anam ve kardeşlerim ne yapabilirdi? 

Birkaç kişi elimizdeki silahlarla direndi ama olmadı. 

Ben ve kız kardeşlerim, köyden bazı kızlar köyün arkasındaki oyuklara saklandık. Karanlık deliklerde sesimizi çıkarmadan, nefes almaktan korkarak sindik, bekledik.

Sonra bizi buldular. Sürükleye sürükleye köy meydanına getirdiler. Meydanda köyün köpekleri, bağırarak bir şeyin etrafında dönüyordu. Çukur vardı orada, önceden orada olmayan. 

Öldürüp oraya atmışlar erkeklerimizi. Kocam da aralarında olmalıydı. 

Çukura koştuk, içine baktık.

Babamı aradım, kocamı aradım. 

Ölmemiş olanlar, kıpırdayanlar, inleyenler vardı. 

Bağırmadım. Ağlamadım. Gördüm. Aklıma yazdım. 

Canlı canlı toprak attılar üzerlerine. "Durun!" diye bağıran kadınlardan bir ikisini de fırlatıp içine attılar çukurun.

Onlar insandı, biz değildik. 

Öyle diyorlardı. 

Onlar insandı, biz şeytana tapanlardık, insan değildik. 

Öyle diyorlardı. 

Onlar insandı. 

Bizi insan olarak değil, köle olarak, mal olarak yanlarına aldılar. 

Onlar insandı. 
Biz değildik.

On sekiz yaşımdaydım. Amcamlarla uzun yıllar Almanya’da kalmış, evlenmek için daha bir sene önce köye gelmiştim. Evlendiğim adam akrabamızdı. Almanya’da okudum. Ortaokulu  bitirmiş, derdimi anlatacak kadar Almanca bile öğrenmiştim.

Niye döndüm ki? Neden hayır diyemedim? Neden boyun eğdim? 

"Gel seni evlendireceğiz" dediler, geldim.

Şimdi de onlar geldi. 

Kendilerini insan olarak görenler. 

Bana şeytanın kızı deyip, köpekten bile daha aşağı görenler. 

Murdar gördükleri köpeklerden bile daha aşağıdaydık biz. 

Çukuru kapamadan köpekleri de öldürüp çukura attılar. 

Beraberce gömdüler onları.

İşlerine yaracak genç kadın ve çocuk kızları yanlarına aldılar, ben de aralarındaydım. 

Günlerce yürüdük, aç kaldık, susuz kaldık, her gece birilerinin saldırısına uğradık.  

Evli olmayanları ayırmışlardı, onlara dokunmadılar. 

Onlar kıymetliymiş, daha fazla paraya satabilirlermiş. 

Sonraları o gözü dönmüşlerin kendine insan diyenlerin, kendi kurallarını çiğnediklerini de gördüm ben.

Kafeslere koydular bizi. 

En fazla para verene satmak için bir mal gibi sergilediler. 

Bir kilo et parasına sattılar bizi. 

Her tarafımız kapalıydı, kara çarşaflar içindeydik. 

Ama köle- kadın pazarını gezen erkeklerin bizleri ellemesi, alıp bir yere götürüp incelemesi, serbestti. Ben, yirmi dolar veren yetmiş yaşındaki bir adama satıldım. 

Bir değerim yoktu. Evliydim, değersizdim. Adam benim gibi iki kadın daha aldı pazardan.  

Ne olacak, toplamda üç kilo et parasıydı verdiği.

Adamın, etrafı odalarla çevrili, ortasında havuzu olan, avlulu büyük bir evi vardı.  Üst katın bir kısmı kadınlara ayrılmıştı. Buraları kadın ve çocuk doluydu. Adam eski harem sahibi şeyhlere özenmiş; fırsatçı, işbirlikçi, azgın bir adamdı. 

Bir gün;  "tamam" dediler, bizi evden çıkardılar, başka bir yere götürdüler. 

Bu sefer 15 dolara sattılar beni. 

Eziyetten, açlıktan, çok zayıflamıştım. 

Kara kuru, yüzü, elleri, bedeni yara içinde çocuk gibi kalmış bir kadındım. 

Yüzüm sadece göz olmuştu. 

Yüzüme bakan biri, gözleri delice, dik dik bakan, kocaman gözlerimi görüyordu. 

Korkutucu görünüyordum. 

Kurtulmasaydım, 10 dolara dahi bir sahip bulamayacaktım.  Sokağa atacaklar, dışarıda sürünerek ölmemi seyredeceklerdi.

İki kere kendimi öldüreyim dedim ama öldürecek bir şey bulamadım. 

Ne bir ip, ne bir bıçak, hiçbir şey yoktu. 

Bir kadın vardı aramızda, evlenme hazırlığı yapıyormuş, kısmet olmamış. 

Bir gün bana yalvardı: "Boğazımı ısır, nefesimi kes, ne yaparsan yap ama beni öldür" diye.

Yapamadım. 

Çok yalvardı. 

Yapamadım. 

Sonra kafasını duvara vura vura öldürmeye çalışırken koştum. 

Elime geçirdiğim minderi yüzüne dayadım, üstüne oturdum. 

Altımda çırpındı, çırpındı… 

Bırakmadım…  

Kurtulmuştu.

Peki, ben nasıl ölebilirdim? 

Sonra bir gece yer gök inledi. 

Kaldığımız yer de vurulmuştu. 

Hepimiz sevinçle bağırıyorduk. Ölmekten korkmuyorduk, zaten ölmüştük. 

Kendine insan, diyenlerin bağırışları, çığlıkları kulaklarımıza geliyor, biz sevinçle bağırıyorduk: "Vur, bir daha vur!" 

Sonra dışarı fırladık, ölüleri görmek istiyorduk. 

Biri vardı, ben esas onu görmek istiyordum.  

İşte… 

Biri yerde yatıp inliyordu, gözünü açıp bana baktı.

Elime aldığım bir taşla ezdim kafasını. 

Defalarca vurdum.

Bıraktığımda geride kalan yüz, 

benim hatırladığım o işkencecinin yüzü değildi artık. 

Yanımdaki kadın, ‘kaçalım’ dedi. 

Kaçtık. 

Başkaları da çıktı geldi.

Yağmur sonrası topraktan silkinip çıkan karıncalar gibiydik. 

Erkekler de vardı aramızda. 

Sınır dedikleri bir yere yürüdük. 

İlerideki, sarı renkleriyle göze çarpan bayrakları gördük, yere kapandık. 

Dua ettik, şükrettik, ağladık.

Şimdi bana sağ kalan akrabalarım;  "acı çektik, öldük, ama esas ölümü siz kızlarımız kirlendiği için yaşadık" dediler.

"Yanımızda kalamazsın" dediler.  

"Seni yine Almanya’ya gönderelim" dediler.  

"Yanınızda kalmayacağım" dedim. 

Başka biri oldum, bundan sonra; o, kendine, insan diyenlere karşı savaşacağım’ dedim. 

"Ama önce bana yapılanları çıkıp anlatacağım" dedim. 

"Anlatma" dediler. 

Dinlemedim. "Anlatacağım" dedim. 

"Bari kendi gizle" dediler.  

Bu örtüyü getirdiler: "Buradan konuş," dediler.

(Örtüden çıkar)

İsmim Leyla.

İşte yüzüm.

Bana yapılanlar benim suçum değil. 

Elimin kiri gibi o olanlar. 

Yıkarım geçer. 

Vicdanım rahat, ruhum temiz, ben bir insanım. 

Söyledikçe, anlattıkça, yüzleştikçe daha da insanlaşacağım. 

Utanacak bir şeyim yok benim. 

Utanacak bir şeyimiz yok.

Onlar elimin kiriydi. 

Yıkadım geçti gitti. 

NOT: Bu öykü-oyunu Öyküm Yok  için 2015 yılında yazdım çünkü Kadınlar Sahnesi olarak; "Yeni Dünya"ya özgü farklı öyküler katıp, eski oyunumuzu yeniden çalışma kararı almıştık. Yukarıdaki öykü bu amaçla yazılanlardan biridir.

Oyunumuzu Haziran 2015'te Afife Jale Sahnesi'nde sergiledik.
Mart 2016'da yeniden oynadık.

Kafes'in provalarından bir an...

"Altımda çırpındı, çırpındı… 

Bırakmadım…" 

"İsmim Leyla.

İşte yüzüm.

Bana yapılanlar benim suçum değil. 

Elimin kiri gibi o olanlar. 

Yıkarım geçer."

Yazardan izin almadan hiç bir yerde yayımlanamaz, alıntılanamaz, çoğaltılamaz  ve sergilenemez.

DİĞER bloglarıma da bkz. 

"MAYA MOR RASTGELE KARŞILAŞMALAR" TEFRİKA ROMAN

https://tefrika-mayamor.blogspot.com/

TARİH İÇİN KAYNAK

https://kaynaklarlatarih.blogspot.com/

TARİH EĞİTİMİ

https://tarihegitimi.blogspot.com/